ROZDZIAŁ 18

- Ej, stary, obiecaj, że będziesz dzwonił trochę częściej niż teraz - powiedziałam odwożąc Maćka na lotnisko. Te 4 dni minęły w zastraszającym tempie. Czułam smutek, ale po trochu też ulgę. Pech chciał, że bardzo polubili się z Bartmanem tego pierwszego wieczora i ten idiota potem ciągle za nami łaził. Teraz też pewnie siedziałby na tylnym siedzeniu, gdyby nie trening.
- Ty też czasem mogłabyś to zrobić siostrzyczko - odparł ironicznie.
- Dobra, dobra...- wywróciłam oczami i przyspieszyłam, by zdążyć przejechać przez skrzyżowanie, na którym akurat jeszcze paliło się zielone.
- Uhuhuhu! - braciszek nie krył podziwu - Ten stary rzęch jeszcze nieźle się trzyma! - Maciek nigdy nie podzielał mojej sympatii do starych samochodów. Od czasu kiedy ma prawko odkłada pieniądze na nowiutkie BMW z salonu. Białe rzecz jasna.
- Wanda to nie rzęch i proszę odnosić się do niej z szacunkiem! - zawołałam z oburzeniem, ale nie mogłam powstrzymać uśmiechu.
- Jasne, oczywiście - uniósł ręce w pojednawczym geście - Przepraszam Wandziu - powiedział czule głaszcząc deskę rozdzielczą. Prychnęłam. Chwilę potem zaparkowaliśmy w pobliżu lotniska. Poszłam otworzyć bagażnik by pomóc mu z walizkami.
- Naprawdę nie rozumiem o co tyle krzyku. Zbyszek to naprawdę fajny facet - zaczął. A temu co się nagle stało? Zakochał się czy co?
- Albo się przesłyszałam, albo właśnie powiedziałeś, że Bartman jest fajny.
- Oj Gośka, naprawdę nie wiem jaki ty masz problem. Oboje jesteście Polakami na obczyźnie, w podobnym wieku, chłopak chce się zaprzyjaźnić a ty... - No nie. Tego już za wiele.
- Zaprzyjaźnić?! - krzyknęłam z impetem kładąc torbę na ziemi - Po pierwsze, to kompletny idiota. Do tego cholernie pewny siebie, zarozumiały, szowinista...- zaczęłam wyliczać.
- No dobrze, może jest trochę nieokiełznany i ma specyficzne poczucie humoru, ale ty do świętoszek także nie należysz. Daj chłopakowi szansę, przecież to tylko koleżeństwo, jesteście sąsiadami, nie musicie od razu stawać przed ołtarzem.
- Jakby się chciał zakolegować to by mnie nie całował w przedpoko...- nie dokończyłam widząc szeroko otwarte oczy brata - Nieważne.
- Co?! Całowaliście się?! - krzyknął, a ja uciszyłam go ręką, uśmiechając się do kobiety, która właśnie nas mijała - Dlaczego ja nic o tym nie wiem? - dodał już ciszej.
- Bo nie ma o czym - westchnęłam ciężko.
- Jak to nie ma o czym? Facet cię pocałował, a ty mi nic nie mówisz. No to teraz wszystko jasne! - uśmiechnął się - Dlatego mnie tak wypytywał...- zmarszczył brwi w zamyśleniu.
- To był wypadek...- zaczęłam, ale po chwili dotarł do mnie sens jego wypowiedzi - Jak to...wypytywał. - spojrzałam na niego pytająco akcentując ostatni wyraz - Gadaj natychmiast!
- Oj, no bo! - westchnął - Jak już mówiłem, Zbyszek jest w porządku. Można powiedzieć, że się zakumplowaliśmy, no i on powiedział mi co nieco, że cię lubi i tak dalej. No to mu tak napomknąłem, że lubisz jak facet jest zabawny, szarmancki... - Stop. Dość.
- Przepraszam...Co mu powiedziałeś?! Maciek, do cholery, jesteś moim bratem, ale to nie uprawnia cię do wtrącania się aż tak w moje prywatne sprawy! - byłam naprawdę wściekła.
- Gośka, spokojnie, to nic takiego. Powiedziałem mu tylko tyle, ile sama byś mu powiedziała, gdyby spytał - podszedł do mnie i złapał za ramiona.
- Wrzuć na luz, zapomnij o tym, co było i ciesz się życiem - delikatnie łapiąc palcami moją brodę zmusił mnie bym na niego spojrzał - A Zibi to naprawdę fajny facet tylko zgrywa takiego macho. Zaufaj mi, znam się na tym - mrugnął do mnie z wesołym uśmiechem, a ja przylgnęłam do niego.
- Nienawidzę pożegnań - wyburczałam w jego koszulę.
- Wiem, ja też, dlatego ja już pójdę, a ty jedź, tylko obiecaj mi, że zapomnisz o przeszłości i przestaniesz być taka poukładana - Zamarłam. Nie, nie mogłam mu powiedzieć, że Paweł tu jest. Że go widziałam. Rozmawiałam. Nie, nie w takiej chwili. Uśmiechnęłam się blado.
- No! Tylko obiecaj, że nie będziesz jadł za dużo tych obrzydliwych hamburgerów, że będziesz dzwonił, i w ogóle... - miałam nadzieję, że mój łamiący się głos potraktuje jako wzruszenie naszym rozstaniem.
- Jasne, siostra! To do zobaczenia! - uśmiechnął się szeroko, przelotnie pocałował mnie w czoło i odszedł w stronę lotniska. Westchnęłam. Gdy Maciek oddalił się już na tyle, że straciłam go z oczu, wsiadłam do samochodu i wróciłam do mieszkania.

~~***~~

Tegoroczny wigilijny poranek nie różnił się specjalnie od innych dni w roku. Prysznic, kawa, siłownia, bezsensowne wpatrywanie się w ekran telewizora. O 17:30 zaczynał się mój dyżur w szpitalu. Na szczęście Eric ma wolne, więc obędzie się bez jakiś dziwnych przypadków i eksperymentalnego diagnozowania. Przed wyjściem z domu odbyłam długą rozmowę z rodzicami i innymi członkami rodziny przez Skype. W domu jak zwykle panował rozgardiasz. Mama nawijała o nieumytej podłodze, ciocia o przesolonej grzybowej, a babcia o plamie na obrusie, która nie chciała się sprać. Uśmiechałam się do monitora niewiele rozumiejąc z tej paplaniny. Po chwili jednak rodzina się uciszyła i zaczęła składać życzenia. Odwdzięczyłam się tym samym i niedługo potem zakończyliśmy połączenie. Ekran zrobił się czarny, a mnie przepełniała nostalgia i smutek. Powinnam być tam teraz z nimi. Krzątać się po kuchni, nakrywać do stołu, układać pod choinką prezenty. Zamknęłam laptopa i popatrzyłam na świecące drzewko stojące pod oknem. Nie Gośka, nie możesz się teraz rozklejać - powiedziałam do siebie, żwawo wstałam z kanapy, chwyciłam torbę i opuściłam mieszkanie.

W szpitalu było nadzwyczaj spokojnie i cicho. Słychać było tylko rozmowy prowadzone ściszonymi głosami, szum i pikanie maszyn, gdzieniegdzie dialogi z Kevina samego w domu lecącego w telewizji. Jak widać nie tylko w Polsce to tradycja. Uśmiechnęłam się do siebie nieznacznie, ubrałam fartuch i ruszyłam na obchód. Pacjenci byli wręcz nieznośnie mili, nikt się nie skarżył, niemal wszyscy składali mi życzenia. Jak to mówią, w Wigilię zwierzęta mówią ludzkim głosem. Po skończonym obchodzie ruszyłam do pokoju lekarskiego uprzednio kupując kawę w automacie obok windy. Wchodząc do pomieszczenia zamarłam.

- Bartman?! Co ty tu robisz? - wykrzyknęłam zaskoczona widząc atakującego stojącego pod oknem. Odwrócił się i uśmiechnął.

- Jesteś wreszcie, czekam na ciebie - powiedział - Byłem u ciebie w mieszkaniu, ale nikogo nie zastałem, więc pomyślałem, że jesteś tutaj. Dziś Wigilia, więc...

-....więc nikt nie powinien być sam, zwierzęta mówią ludzkim głosem, bóg się rodzi, noc cudów i te inne. - dokończyłam - Przyniosłeś chociaż coś do jedzenia?

- Tak po prostu? - wyglądał na zbitego z tropu - Żadnego "Spadaj stąd Bartman, nikt cię nie zapraszał" i te inne? - westchnęłam. No tak, a ten już zaczyna.

- Siadasz czy wychodzisz? - spytałam zniecierpliwiona

- Siadam, siadam, dobra! - uniósł ręce i usiadł obok mnie na kanapie - Przyniosłem pizzę i wino. - patrzyłam jak wykłada wszystko na mały stolik i uśmiechnęłam się widząc chateau, które ostatnio wylądowało mu pod nogami.

- No to...joyeux Noel? - zapytałam gdy oboje podnieśliśmy kieliszki z trunkiem.

- Wesołych świąt, Gosiu - odpowiedział i popatrzył na mnie z powagą. Odchrząknęłam i sięgnęłam po kawałek pizzy. 

Godzinę później zwijałam się ze śmiechu, gdy Zbyszek opowiadał o ostatnim zgrupowaniu kadry, o Michale Winiarskim, który podłożył Bartkowi Kurkowi martwą rybę pod poduszkę i gdy ofiara żartu zorientowała się co to za dziwny oślizgły przedmiot, biegała z krzykiem po ośrodku a potem w ramach zemsty ukryła owe martwe zwierzę w spodenkach kadrowego żartownisia lub o Igle, który bezskutecznie próbował nakręcić podśpiewującego pod prysznicem Marcina Możdżonka. 

- No cóż, nie mam się czym zrewanżować, moje życie nie jest aż tak barwne - powiedziałam ocierając łzy radości.

- A jakie jest? - spytał po prostu. A ja mu odpowiedziałam. Po prostu.

_________________________________

No i jestem.Trochę spóźniona, ale do tego pewnie już się przyzwyczailiście. U nas lipiec, a tu grudzień i święta :D

Dzisiaj niezbyt miły dzień, bo jak wiadomo Brazylia pokonała Włochów 3:1 i tym samym zapewniła sobie awans do Final Six. Nie ma co wieszać psów na Włochach, bo to nie ich wina, że się nie zakwalifikowaliśmy, tylko nasza i koniec kropka. Tego lata Polska będzie mistrzem świata i na tym się skupmy ;)

Dziku nam wylądował w Ankarze, krążą też słuchy, że Zbyszkiem również interesuje się liga turecka, czyżby szykowało nam się spotkanie po latach? :D

Komentujcie proszę, bo ostatnio odechciewa mi się wszystkiego...

Do następnego,

India

PYTANIA JAK ZAWSZE POŻĄDANE ;)

Jednopart z Wroną będzie wkrótce.