ROZDZIAŁ 17

Jestem!

Jak zajrzycie w bardzo odległe zakamarki swojej pamięci, to istnieje niewielka szansa na to, że przypomnicie sobie taką jedną Indię, która pisała kiedyś takie sobie, średnie opowiadanie :D

 No to tak, na początku dziękuję wszystkim, którzy mnie wspierali przez ten okres nieobecności spowodowany egzaminami. W tym miejscu wypada się pochwalić, że pisemny zdałam na 4+, a ustny na 5- xD

W nagrodę za tyle czekania, mam dla Was najdłuższy jak dotąd rozdział. Po trochu smutno, po trochu wesoło. Kończymy historię Oliwii(jak ktoś nie wie lub nie pamięta kto to taki, zerknijcie do poprzednich rozdziałów) i skupiamy się całkowicie na Gosi i Zbyszku. No dobra, dobra, nie przedłużam, zapraszam do czytania i z góry przepraszam za wszystkie błędy :)

PS Miałam jeszcze kilka spraw do załatwienia związanych z wystawianiem ocen, ale teraz już się wszystko ustabilizowało, więc od jutra zabieram się za nadrabianie u Was :)

________________________________

Oliwia

Nareszcie czuła, że wychodzi na prostą. Pieniądze, które zarabiała jako kelnerka i te zaoszczędzone z poprzedniej „pracy” wystarczyły na wynajęcie małego mieszkania w Pontoise, małym miasteczku oddalonym zaledwie 30 kilometrów od Paryża.  Oliwia swoje teraźniejsze życie zawdzięczała głównie pani Beacie, która wsparła ją nie tylko w sferze komunikacyjnej, ale też, a może przede wszystkim duchowej. Zajmowała się Marcysią, jak sama stwierdziła, dzieci nigdy za wiele. Przygarnęła maleństwo do siebie włączając je w życie swojej własnej gromadki umożliwiając dziewczynie pracę i gromadzenie oszczędności.  W tej starszej, nieco zwariowanej kobiecie, często odnajdywała swoją matkę, za którą tak bardzo tęskniła, a która niejako wyrzekła się jej, gdy przez przypadek dowiedziała się, czym Oliwia musiała się zajmować w chyba dotąd najgorszym momencie swojego stosunkowo krótkiego życia.  Jak zwykle w piątkowy wieczór, po całotygodniowej ciężkiej pracy odbierała Marcysię od Beaty zabierała ją do swojego mieszkania. Miała ogromne szczęście, że szef znając jej sytuację pozwolił jej na wolne weekendy, które nieraz odrabiała w tygodniu. Pracowała wówczas nawet po dwanaście godzin, ale czuła, że to sprawiedliwe rozwiązanie i nie narzekała. Wtórując starym porzekadłom, że po burzy zawsze wychodzi słońce, robiła co do niej należało i zasypiała dziękując Bogu, że w swojej wielkiej mocy przerwał pasmo nieszczęść w jej życiu. Wchodząc do mieszkania, zobaczyła w skrzynce list z polską pieczątką. Zostawiła wesoło gaworzącą córkę na kocyku wraz z orszakiem jej ulubionych zabawek i pogłaskawszy ją po głowie udała się do kuchni by w spokoju zając się przesyłką. Usiłując powstrzymać gwałtowne bicie serca nerwowo otworzyła kopertę. Odetchnęła lekko widząc znajomy charakter pisma, a po chwili jej zdenerwowanie zniknęło całkowicie a w jego miejsce zawitała radość. Szeroki uśmiech wykwitł na jej twarzy i po chwili była już przy Marcysi oznajmiając jej tę wspaniałą nowinę. Mała odpowiedziała w tylko sobie samej znanym języku i zaczęła uderzać klockiem o podłogę z rozbrajającym uśmiechem. Oliwia roześmiała się w odpowiedzi i podeszła do okna. List od Michała niesamowicie ją ucieszył. Z dumą oznajmił, że tak jak pisał wcześniej, wyrobili się z robotą i jutro przyjeżdża. Dotychczas nie było wiadomo czy to się uda, a bardzo chcieli spędzić te święta razem. Po raz pierwszy tak jak trzeba, jak rodzina, w akompaniamencie ciepłych słów, radości z narodzin Boga i czasu spędzonego razem. Patrząc na grudniowe niebo i jaśniejący na nim księżyc wypowiedziała ciche „kocham cię”, głęboko wierząc, że gwiazdy będą w stanie przekazać to wyznanie adresatowi.

~*~

Gosia

- Kurde, stary, piętnasty jest jutro! – czy mój brat już do końca swoich dni ma zamiar być tak nierozgarnięty? Nie wiem czy będę w stanie to wytrzymać.

- Nie krzycz siorka – odparł ze śmiechem, a ja w ostatniej chwili zatrzymałam się na skrzyżowaniu dostrzegając czerwone światło – Damy radę, właśnie kupuję bilet, jutro o szesnastej  ląduję w tym twoim żabolandzie.

- Francuzi to bardzo mili ludzie…na ogół – odparłam.

- Jasne, jasne, a gdy się odwrócisz automatycznie dostajesz kulkę w łeb – znów się roześmiał, a ja mu zawtórowałam  - dobra, obowiązki wzywają, muszę pozałatwiać do końca wszystkie sprawy w firmie i się spakować. Szesnasta na lotnisku, pamiętaj.

- Zastanowię się. Trzymaj się brat – odpowiedziałam zadziornie i zakończyłam połączenie.  Nucąc jakiś stary przebój płynący z radia zaparkowałam Wandę pod kamienicą, wypakowałam zrobione wcześniej zakupy i ruszyłam do mieszkania. Kiedy mocowałam się z kluczami klnąc cicho pod nosem, usłyszałam za plecami:

- A pani doktor jak zwykle znerwicowana. Może pomóc? – spytał łagodnie na co mi w tym samym czasie wypadła z rąk torba. Turlająca po posadzce butelka ulubionego chateau zatrzymała się napotykając przeszkodę w postaci butów Bartmana.

- Nie denerwuj mnie – odparłam zniecierpliwiona, a zamek wreszcie ustąpił.

- A to? – spytał spoglądając na wino w swojej ręce – Nie podzielisz się?

- Nie dzisiaj – wyciągnęłam mu trunek z dłoni i zamknęłam za sobą drzwi ucinając wszelkie dyskusje. Byłam tak wykończona, że nie miałam siły na użeranie się ze Zbyszkiem.  Eric i ten pokręcony staruch wkurzali mnie dziś do tego stopnia, że byle co było w stanie wytrącić mnie z równowagi. Wrzuciłam nierozpakowane zakupy do lodówki, wzięłam szybki prysznic i odpłynęłam do krainy Morfeusza gdy tylko moja głowa dotknęła poduszki.

~*~

Oliwia

Dworce i lotniska zawsze ją przerażały. Wszechogarniający zgiełk, tumany ludzi podążających z pośpiechem we wszystkich kierunkach, hałas samolotów, turkot pociągów i piskliwy głos w mikrofonie. Marcysia chyba miała podobne odczucia, bo gdy tylko dziewczyna ją uspokoiła, dziecko za moment na nowo wybuchało płaczem. Zniecierpliwiona i poddenerwowana, co chwilę spoglądała na kartkę ze wskazówkami jakie zostawił jej Michał w liście. Rozglądała się zagubiona, uchylając się przed mknącym tłumem lub wózkami  z bagażami. Trochę zajęło jej znalezienie odpowiedniego miejsca, nadal bowiem nie najlepiej posługiwała się językiem francuskim. Usiadła na twardej metalowej ławce i machinalnie zabawiając Marcysię, czekała.

~*~

Gosia

Głośno stukając obcasami biegłam po paryskim lotnisku. Spóźnianie już chyba weszło mi w nawyk. Jeszcze moment a nasz geniusz Eric kazałby mi nocować w tym cholernym szpitalu. Na szczęście nie miałam problemu z odnalezieniem hali przylotów i już po chwili czekałam na Maćka popijając ohydną kawę ze styropianowego kubka. Gdy skrzekliwy głos ogłosił samolot z Polski, poderwałam się i zaczęłam chodzić w tę i z powrotem nieustannie się rozglądając. Ciągle nie mogłam uwierzyć, że on zaraz tu będzie. Cholernie tęsknię za nim i rodzicami i miałam nadzieję, że wraz z Maćkiem przyjedzie do mnie kawałek domu, w którym nie będę mogła pojawić się w czasie świąt. Po raz pierwszy od urodzenia nie spędzę świąt z rodzicami. Chociaż nie jestem ani specjalnie sentymentalna, ani wierząca, to święta Bożego Narodzenia zawsze wytwarzały tę niesamowitą, magiczną atmosferę, nieporównywalną z żadną inną. W tym roku musi mi wystarczyć tylko wspomnienie tej wspaniałej duchowej otoczki. Ale nie mam pretensji i nie żałuję, bo trzeba się rozwijać i brnąć do przodu. Wiedziałam jak to będzie wyglądać. Skoro na co dzień radzę sobie z nieobecnością najbliższych to teraz też jakoś to będzie. Znając mnie, to pewnie wypiję dwie butelki wina, pójdę spać, a następnego dnia ból głowy uniemożliwi mi rozpamiętywanie czegokolwiek.  Przerwałam rozmyślania i ponownie zaczęłam przetrząsać wzrokiem lotnisko.

- Kogo tak wypatrujesz? – usłyszałam za sobą i gwałtownie się odwróciłam.

- Maciek! – krzyknęłam dostrzegłszy braciszka i rzuciłam mu się na szyję.

- Dobra, dobra, stara, spokojnie, bo mnie udusisz – odparł ze śmiechem – No i do najlżejszych nie należysz – dodał, a ja nie przerywając uścisku uderzyłam go w ramię. Po chwili odsunął się ode mnie na długość ramienia i zaczął dokładnie przyglądać.

- Czego szukasz? – spytałam uśmiechając się szeroko, po czym zassałam policzki i zaczęłam pozować jak modelka.

- Rany Gośka, myślałem, że trochę zmądrzejesz w tej Francji, a tu nic… - westchnął wznosząc oczy do nieba i po chwili oboje wybuchnęliśmy śmiechem.

- No to jedziemy do mieszkania, czy chcesz zobaczyć tę słynną, ponad trzystumetrową antenę radiową zwaną również Eiffla? – zagaiłam gdy odebraliśmy bagaż.

- Wolę telewizję. Jedziemy do ciebie – odpowiedział – Jak twoja bryka, nie rozleciała się jeszcze?

- Wanda ma się świetnie! – zaoponowałam  i po chwili pakowaliśmy walizki do bagażnika.

- Moja torebka! – wrzasnęłam nagle.

- Co z nią? – Maciek był zbity z tropu.

- Zostawiłam ją tam! – krzyknęłam i puściłam się biegiem na tyle na ile pozwalały mi na to te nieszczęsne szpilki.

~*~

Oliwia

Starała się czekać cierpliwie i nie pozwolić sobie na to, żeby emocje wzięły gorę. Tylko delikatny uśmiech nie schodził z jej twarzy, dla postronnego obserwatora wyglądała na oazę spokoju. Gdy z głośników wydobyła się informacja o locie z Niemiec, wyjęła Marcysię z nosidełka i przytuliła do siebie:

- Widzisz Myszko, zaraz zobaczysz tatusia – wyszeptała z uśmiechem na co mała powiedziała jej coś po swojemu . Oliwia uśmiechnęła się, pogłaskała czule po włoskach i pocałowała w czoło.

- Oliwia… - usłyszała nad sobą kobiecy głos. Uniosła głowę.

- Agnieszka? – bardzo zdziwiła się widząc siostrę Michała – Co ty tu robisz? Czy coś…

- Oliwio, proszę. Musimy porozmawiać – powiedziała poważnie kobieta, a pod Oliwią ugięły się nogi. Skinęła głową i Agnieszka usiadła obok niej.

- Na początek proszę cię, uspokój się i pozwól mi powiedzieć wszystko do końca.  Pewnie domyślasz się, że chodzi o Michała. No więc… - Oliwia ze wszystkich sił starała się pozbyć wszelkich domysłów, które zalewały jej mózg i skupić się na słowach Agnieszki. – On nie powiedział ci prawdy. Wrócił z Niemiec dwa miesiące wcześniej. Okazało się… - kobieta przerwała by wziąć głęboki oddech, a dziewczyna tylko wpatrywała się w nią z szeroko otwartymi oczami – Okazało się, że jest chory. Miał problem z trzustką. Lekarz zlecił operację, która miała załatwić sprawę. Nie chciał cię niepokoić, bał się, że będziesz chciała przyjechać. A on tak bardzo nie chciał sprawić ci zawodu – kontynuowała Agnieszka z coraz większym trudem, w oczach Oliwii pojawiły się łzy – Operacja odbyła się tydzień temu. Właśnie wtedy, przed samym wejściem na salę, napisał ten list, który dostałaś. Zabieg się udał, ale nastąpiły komplikacje i przedwczoraj… - dla Oliwii wszystko stało się jasne. Nie potrafiła zdobyć się na żaden gest, żadne słowo. Drgnęła tylko lekko budząc tym samym lekko drzemiącą w jej ramionach córeczkę. Ciągle milcząc podała dziewczynkę Agnieszce, która również nie ukrywała swoich łez.

- Pomyślałam, że…że nie powinnaś się tego dowiadywać przez telefon i dlatego postanowiłam przyjechać, pomóc jakoś i zabrać cię do Polski – wydusiła.

- Aga, proszę cię, ja tak nie mogę, muszę pobyć sama. Czy…czy mogłabyś coś dla mnie? Weź Marcysię, tu masz moją torebkę.  Idźcie na  16 rue de la Liberte , to niedaleko stąd, w przedniej kieszeni jest mapa metra. Powiedz pani Beacie, że ja cię tam przysłałam, zresztą będzie wiedziała, bo Marcysia jest z tobą – powiedziała cicho i beznamiętnie.

- Jesteś pewna? – spytała Agnieszka, wyglądała na przestraszoną.

- Tak, dziękuję ci, że przyjechałaś, że jesteś. Wrócę najpóźniej wieczorem, muszę… - w jej oczach pojawiły się łzy.

- Wiem, damy sobie radę, idź – Agnieszka uśmiechnęła się nikle, zabrała dziecko i oddaliła się. Oliwia bezmyślnie ruszyła w jakimś kierunku. Po chwili zorientowała się, że jest w pobliżu toalet. Weszła, rozejrzała się ślepo i nie dostrzegając nikogo osunęła się po płytkach i wypowiedziała cicho w przestrzeń: „Dlaczego mi to zrobiłeś Michale, dlaczego teraz, kiedy cię prawdziwie na nowo pokochałam” Chwilę potem zaniosła się głośnym szlochem.

~*~

Gosia

No tak, przecież jak zwykle, po co być normalnym. Przecież nazywam się Małgorzata Piechocka. Od urodzenia pracuję na swoją reputację rzetelnej i rzeczowej podczas pracy i kompletnie lekkomyślnej i nieodpowiedzialnej w życiu. Dlaczego ja się w ogóle łudzę, przecież to jest lotnisko, tysiące ludzi, pełno kieszonkowców, nie wierzę, żeby sobie tak po prostu leżała! Przepychając się w tłumie dotarłam na miejsce. Jest, matuchnu, jest! Upadła i ktoś ją wepchnął pod ławkę, przez co stała się mniej zauważalna. Wzięłam ją czym prędzej, podniosłam się…No tak, ta historia nie mogłaby mieć szczęśliwego zakończenia. Rąbnęłam łokciem w metalową barierkę aż rozcięło mi skórę. Ruszyłam do toalety, żeby jakoś zatamować to niewielkie krwawienie. Wchodząc usłyszałam gwałtowne wciągnięcie powietrza i po chwili pociągnięcie nosem. Rozejrzałam się i dostrzegłam siedzącą na ziemi zapłakaną, młodą dziewczynę. Ignorując ranę, pochyliłam się nad nią:

- Wszystko w porządku? – pokręciła przecząco głową i wybuchnęła płaczem – Potrzebujesz pomocy? Stało się coś, ktoś cię skrzywdził?

- Nie mówię zbyt dobrze po francusku – wychrypiała z jakimś dziwnie znajomym akcentem.

- Jesteś Polką – ni to stwierdziłam ni zapytałam, na co ona skinęła energicznie.

-  Masz jakiś problem, wszystko dobrze? Jak masz na imię? – spytałam w ojczystym języku.

- Oliwia. Nic się nie stało…po prostu…gwiazda zgasła – wyszeptała i spojrzała na mnie czerwonymi, zapuchniętymi oczami. Oczami  pełnymi bezkresnej rozpaczy i bezsilności. Ścisnął mi się żołądek.

- Nie możesz tu tak siedzieć – stwierdziłam rzeczowo, ale łagodnie próbując opanować emocje - odwiozę cię. Jestem Gośka .

- Nie, naprawdę nie trzeba, już się miałam zbierać – zaoponowała po czym wstała i zachwiała się. Przytrzymałam ją za ramię ratując przed upadkiem.

- Trzeba, trzeba, bo jeszcze tu zemdlejesz. Wiem co mówię, jestem lekarzem – odpowiedziałam może trochę zbyt radośnie, ale ze wszystkich sił starałam się ją jakoś podnieść na duchu. Dziewczyna skinęła głową zrezygnowana, jakby było jej wszystko jedno co się stanie. Obmyłam łokieć pod zimną wodą i zaprowadziłam Oliwię do samochodu.

- O, widzę, że znalazłaś coś oprócz torebki – powiedział Maciek gdy nas zobaczył – Małgorzata Piechocka vel Miłosierny Samarytanin zawsze na posterunku – nie wiem dlaczego, ale zawsze był jakiś uprzedzony w kwestii pomocy obcym osobom.

- Jestem lekarzem, mój zawód wymaga ode mnie bym pomagała innym, niezależnie od miejsca i sytuacji – odparłam spokojnie i syknęłam cicho – To Polka.

- No więc, Oliwio – zwróciłam się do dziewczyny – To mój brat Maciek – skinęła mu głową na co on odpowiedział tym samym.  Wskazałam jej drzwi do auta i po chwili ruszyliśmy w ciszy.

- Dokąd mam jechać? – spytałam. Wzdrygnęła się jakby wybudzona z letargu.

- 16, rue de la Liberte

- Świetnie, to niedaleko – odpowiedziałam z uśmiechem.

- Co to w ogóle była za dziewczyna, skąd ją wytrzasnęłaś? Była jakaś dziwna… - powiedział Maciek, gdy po odwiezieniu Oliwii, wróciliśmy do mieszkania.

- Stary, wyluzuj – odparłam zniecierpliwiona rozmasowując obolałe od całodziennego chodzenia w szpilkach stopy – Natknęłam się na nią w toalecie, była cała w rozsypce, strasznie płakała.

- Pewnie ją chłopak rzucił czy coś…Od kiedy to ty się taka wrażliwa stałaś na tym punkcie?

- Paryż miastem miłości no nie? – zażartowałam – Skończmy już ten temat, wino byś otworzył, padam na twarz.

- Jasne królowo – rzekł ze śmiechem i poszedł do kuchni – A ten twój siatkarz, Bartman, to jak tam między wami, coś teges-śmeges? – Ten to ma wyczucie! Z jednego drażliwego tematu na drugi.

- Żaden mój – powiedziałam – Idiota i tyle – dodałam.

- Zaproś go tu! – zawołał Maciek i w tym samym momencie rozległo się pukanie do drzwi.

- Coś mam wrażenie, że wcale nie będę musiała  - odparłam kwaśno, otworzyłam drzwi i nie myliłam się. Zbigniew we własnej osobie.

- Skończyłaś się już boczyć? – spytał, a ja zrezygnowanym gestem zaprosiłam go do środka.

- Zbyszek, to mój brat Maciek, Maciek, to mój irytujący sąsiad Zbyszek – wyrecytowałam, a oni podali sobie ręce.

- Siemasz stary, no w końcu mogę cię poznać, Gośka w kółko o tobie opowiada – powiedział Maciek na co zmroziłam go spojrzeniem. Chociaż w sumie znam go nie od dziś, powinnam była się tego spodziewać.

- Wiedziałem, że ona się tylko tak zgrywa niedostępną – odparł Zibi i chyba chciał klepnąć mnie w tyłek, ale na szczęście w porę się uchyliłam – Przecież mnie się nie można oprzeć no nie? – zwrócił się do mnie z dwuznacznym uśmiechem, a ja westchnęłam ciężko.

- Weź to swoje rozepchane jak namiot harcerski ego i zasiądźcie na kanapie – odparłam cierpko.

- Namiot to ja mam gdzie indziej – puścił mi oczko, a Maciek się roześmiał.

- Jesteś obrzydliwy – powiedziałam ze wstrętem.

- Jak stare, dobre małżeństwo! – skwitował Maciek ciągle się śmiejąc.

- No widzisz Gosiaczku? – Zbyszek stanął za mną i objął mnie ramieniem – Jesteśmy dla siebie stworzeni  - wyszeptał mi do ucha, a mi niekontrolowanie przeszły ciarki po plecach.

_____________________________

No i jak się podoba? :D Serdecznie zachęcam do komentowania i wyrażania swoich opinii. Nawet nie wiecie, jak bardzo jestem ich spragniona po tak długiej nieobecności.

No i tradycyjnie zapraszam na gg i Ask-a

Kolejny rozdział najprawdopodobniej za 2 tygodnie :)

Do następnego,

India :*