ROZDZIAŁ 22

Nawet nie zwróciłam uwagi kiedy zrobiło się ciemno. Myślałam, że po wszystkim będę czuła się nieswojo, ale skoro już zaczęłam mówić to nie mogłam w połowie przerwać. Tymczasem nie było między nami żadnej niezręczności, a ja po raz pierwszy od bardzo dawna czułam się lekka jak piórko i to nie za sprawą jakiejś nowej diety-cud. Byłam jednak trochę zaskoczona reakcją Zbyszka. Moje słowa przyjął z nieznaną mi dotąd powagą i spokojem. Kiedy w pewnym momencie się rozkleiłam, bez słowa podał mi chusteczkę, którą wyciągnął z mojej torebki i słuchał dalej. Na końcu spytał cicho czy ten poprzedni incydent, wtedy gdy znalazł mnie na klatce schodowej "był sprawką tego skurwiela" i gdy potwierdziłam, skinął głową i zapewnił, że mogę na niego liczyć. I wtedy po raz kolejny poznałam inne oblicze Zbigniewa Bartmana.

Gdy dotarliśmy pod nasz blok byliśmy ogromnie zmarznięci. Temat Pawła był zamknięty. Ostatecznie postanowiłam zmienić numer i za radą Bartmana nie popadać w zbędną panikę. Zgodziłam się, ale byłam zaskoczona, bo to chyba zbyt rozsądne, nawet jak na mnie. Zaproponowałam Zbyszkowi herbatę i oboje znaleźliśmy się w moim mieszkaniu. 

- Kurde, Zbyszek, ty i te twoje genialne pomysły...-narzekałam zdejmując płaszcz i rozcierając skostniałe dłonie - No i w dodatku wyglądam jak Rudolf - dodałam zerknąwszy w lustro.

- Co? - spytał szeleszcząc kurtką, którą zawiesił na wieszaku i stanął za mną.

- O ty też! - zawołałam. Coraz trudniej mi było powstrzymać się od śmiechu - Dwa Rudolfy! - dotknęłam palcem tafli lustra w miejscu gdzie był jego nos.

- Co ty gadasz?! - zapytał, a ja nie wytrzymałam.

- No Rudolf! Ten renifer! - udało mi się wydyszeć po chwili i ponownie się roześmiałam. Zbyszek popatrzył na mnie jak na wariatkę, a po chwili dołączył do mnie oboje zwijaliśmy się ze śmiechu, dopóki zdyszani nie opadliśmy na kanapę.

- Jesteś nienormalna - powiedział.

- I wzajemnie - odparowałam natychmiast uśmiechając się - Idę zrobić, wreszcie tej herbaty - podniosłam się i ruszyłam do kuchni.

- Oglądamy coś? - usłyszałam po chwili głos Bartmana.

- Coś polskiego! - odpowiedziałam usiłując przekrzyczeć czajnik. 

Kwadrans później siedzieliśmy na kanapie uzbrojeni w dzbanek herbaty i sernik zrobiony na szybko w mikrofali. 

- Dzień świra? - spytałam gdy Zbyszek włączył film.

- Tak jakoś mi przyszło do głowy jak pomyślałem o tobie - przewróciłam oczami i przygasiłam światło, żeby nie odbijało się od ekranu telewizora. 

~~***~~

Strasznie bolał mnie kark i do tego coś boleśnie zgniatało mi żebra. Otworzyłam oczy i zorientowałam się, że leżę na kanapie. W pokoju panowała ciemność rozjaśniona tylko mdłym światłem ulicznych latarni. Spróbowałam się podnieść, ale wtedy usłyszałam jakiś dziwny dźwięk i tym samym zlokalizowałam przyczynę bólu żeber. Bartman. Żeby wyswobodzić się z niewygodnej pozycji, przekręciłam się jednocześnie wstając. Zbyszek opadł na poduszkę, ale nie obudził się. Uśmiechnęłam się lekko, przykryłam go kocem i poszłam do łazienki. Biorąc prysznic mimowolnie myślałam o Zbyszku i o tym czy dobrze zrobiłam mówiąc mu o wszystkim. Tylko dlaczego cholera, jak o nim pomyślę, to pomimo tego wszystkiego mam ochotę się uśmiechnąć, a po moim ciele rozlewa się przyjemne ciepło? Dlaczego to musiało się stać akurat teraz, tutaj? W miejscu, gdzie chciałam skupić się na sobie, zapomnieć o Pawle, zapomnieć o tym co było, zapomnieć, że istnieje coś takiego jak zauroczenie, miłość. Wszystko szło po mojej myśli, a tu nagle zjawił się taki Bartman i wywrócił wszystko do góry nogami.

Gdy opuściłam łazienkę, Zbyszek już nie spał. Obrzucił rozbawionym spojrzeniem moją piżamę, w różowe świnki, ale się nie odezwał. 

- Chyba mi się przysnęło - powiedział.

- Chyba - przytaknęłam uśmiechając się. 

- No to ten...- podrapał się po głowie - To ja już pójdę, dzięki - zdjął swoją kurtkę z wieszaka.

- Zbyszek? - odwrócił się i spojrzał na mnie pytająco.

- Zostań. - powiedziałam.

Zostaliśmy na kanapie. Tylko tym razem to moja głowa mimowolnie znalazła się na jego ramieniu.

_______________

Ta dam! Niespodziewajka! Jak się podoba? :) 

Wena jest, to korzystam, póki mogę :D

Zaraz biorę się za nadrabianie u Was zaległości z całego tygodnia, także wyczekujcie komentarzy :)

Pytania?

Pozdrawiam i do następnego, 

India ♥