ROZDZIAŁ 16

Rano obudził mnie budzik i ogromny ból głowy. Mój organizm chyba już z góry przeczuwał, że dzień miły i przyjemny nie będzie i zareagował taką, a nie inną przykrą dolegliwością. Wydostałam się z pościeli i podeszłam do okna. Liczyłam, że podmuch świeżego powietrza mnie orzeźwi i uśmierzy nieco ból, jednak byłam w dużym błędzie. Otworzyłam okno, a promienie słońca wpadające do pomieszczenia spowodowały, że przez chwilę myślałam, że moja czaszka eksploduje. Z łoskotem opuściłam żaluzje. Jeśli chciałam zacząć jakoś normalnie funkcjonować musiałam sobie jakoś ulżyć. Poczłapałam do łazienki. Z apteczki wyciągnęłam mocne środki przeciwbólowe. Połknęłam dwie pigułki i wzięłam szybki prysznic. Kiedy już jakoś w miarę doprowadziłam się do ładu, zerknęłam na zegarek i zorientowałam się, że mam jeszcze całkiem sporo czasu. Postanowiłam, więc, że przed wyjściem zjem jeszcze śniadanie, właściwie to po raz pierwszy od dawna, ostatnimi czasy zdążałam tylko wziąć łyk kawy i biegiem opuszczałam mieszkanie. Wchodząc do kuchni i zerkając przelotnie na blat stanęłam jak wryta. Rozejrzałam się śpiesznie, chcąc się upewnić, że w mieszkaniu jestem zupełnie sama. Podeszłam do drzwi wejściowych. No tak, otwarte. Jak zwykle zresztą. Wróciłam do kuchni. Na blacie stała taca, na której była miseczka z sałatką i dwie kanapki z łososiem i pomidorem. Była też kartka:

Zrobiłem więcej niż zdołałbym zjeść, więc pomyślałem,  że szkoda, żeby takie pyszności się zmarnowały. Nie chciałem Cię budzić, a drzwi były otwarte, co swoją drogą jest trochę nieodpowiedzialne, nie uważa pani, pani doktor?

Nie musisz dziękować.

Troskliwy i wspaniałomyślny, a przy tym niesamowicie seksowny Zibson :*

ZIBSON?! Coś jak Grubson? Chociaż Bartmanowi chyba bliżej do Trybsona. Pokręciłam głową i uśmiechnęłam się pod nosem. Ten człowiek nigdy nie przestanie mnie zaskakiwać. Chyba, że to jakiś podstęp. Zaczęłam uważnie przyglądać się kanapkom, ale nie zauważyłam niczego dziwnego. Wyciągnęłam sok pomarańczowy z lodówki i zabrałam się za jedzenie. Po kilkudziesięciu minutach opuszczałam mieszkanie tym razem starannie zamykając drzwi na klucz.

Podjeżdżając na parking zorientowałam się, że jakiś ślepy idiota zajął moje miejsce.  Westchnęłam głośno starając się opanować narastającą we mnie złość, może ciut za mocno trzasnęłam drzwiczkami samochodu. Dzień pracy nie zaczynał się zbyt miło, a jeszcze czeka mnie użeranie się z Erickiem. Przekraczając próg szpitalnego kolosa w duchu powtarzałam sobie niczym mantrę: „cierpliwości, cierpliwości, cierpliwości…”

Alice z portierni powitała mnie jak zwykle wymuszonym uśmiechem. Jej wargi zbyt obficie potraktowane błyszczykiem zawsze układały się w ten sam grymas. Patrzyła na mnie wyczekująco, niemal przeszywając mnie wzrokiem gdy szłam korytarzem w jej stronę. Zatrzymałam się przy kontuarze, za którym siedziała.

- Alice – powiedziałam siląc się na życzliwy ton.

- Oh, Margaret, jak cudownie cię widzieć! – zaszczebiotała, a ja uniosłam brwi ze zdziwienia. Jakoś dotychczas nie wykazywała takiego entuzjazmu na mój widok, można by nawet rzec, że wręcz przeciwnie. – No więc Margaret, czy twój przystojny przyjaciel dziś znów cię przywiózł? Czemu nie wszedł? Długo się znacie, jesteście razem? – paplała, a moje oczy stawały się coraz większe.

- Nie, nie jesteśmy razem – tylko tyle zdążyłam powiedzieć, zanim ponownie mi przerwała:

- Och to cudownie! To znaczy, nie to, żeby coś, tylko pomyślałam sobie, że skoro się nie umawiacie, to może ja bym skorzystała, no rany… to w końcu takie mega ciacho… - gruchała tym swoim piskliwym głosikiem, a ja jak to ja, no cóż…

- Hmm…Alice, nie wiem jak ci to powiedzieć… - zaczęłam spokojnie – No cóż, nie spotykam się ze Zbyszkiem nie tylko dlatego, że uważam go za idiotę, ale przede wszystkim dlatego, że no wiesz…

- Coo, co? Ma żonę? Albo co gorsza dzieci? – wyglądała na załamaną, a ja walczyłam z wybuchem wesołości.

- Bynajmniej! Chodzi po prostu o to, że wiesz…on woli chłopców – dokończyłam konspiracyjnym szeptem nachylając się w jej stronę i czym prędzej się oddaliłam nie zwracając uwagi na jej zawodzenie. 

Skręcając się ze śmiechu dotarłam auli, gdzie byli już wszyscy stażyści. Brakowało tylko Erica, który jak zwykle się spóźniał.

- O czym gadacie? – spytałam Didiera, którego zdążyłam poznać ostatnim razem.

- Eric kazał wymyślić siedem różnych diagnoz do Upsona, nie pamiętasz? – uśmiechnął się życzliwie, a ja odwzajemniłam gest.  Po chwili do pomieszczenia wtargnął sprawca całego zamieszania. James Eric we własnej osobie.  Włączył projektor, a na ekranie cały czas widniało zdjęcie Buddy’ego.

-  Alergia na aluminium mogła wywołać… - zaczął facet na wózku.

- Co z tego? – przerwał mu natychmiast Eric - Nowy pacjent! Kobieta, lat 34 ze synestezją. – podniósł projektor do góry – Nowe zasady – rzekł patrząc na nas.  – Żadnych notatek z laboratorium i rentgena, nic. Pacjentka to Osama BinLaden. Wszyscy poza tą salą to siły specjalne. Jakieś pytania?

- Ukrywamy Bin Ladena? – ponownie głos zabrał niepełnosprawny mężczyna.

- To metafora. Przyzwyczaj się. Pytania?

- Nie powiesz jak się nazywa? – nie dawał za wygraną.

- Myślisz, że nazwisko ma związek z chorobą? – skwitował Eric i podszedł do przednich drzwi.

- I oootooo przeeed waaami…. – przemówił niczym prowadzący teleturniej – Oooosamaaa BiiinLaaaadeeeen!!! – do pomieszczenia weszła niska, ciemnoskóra kobieta. Usiadła na krześle a Eric dał nam znać, że możemy zacząć. Po serii standardowych i mniej standardowych pytań mieliśmy mały zarys ogółu, czyli nic co tłumaczyłoby objawy. Ale jakoś mi tu coś nie pasowało…

- Czas na lasencję z tyłu  - rzekł Eric patrząc na mnie.

- Dużo czasu przebywasz w powietrzu? – zadałam nurtujące mnie pytanie. Na sali zapadła cisza, a kobieta z przerażeniem popatrzyła na diagnostę. Coś ewidentnie było nie tak.

- Dlaczego pytasz? – wydał się być zaintrygowany.

- Lotnicy dużo czasu spędzają siedząc nieruchomo w kokpicie. Skrzep z nogi mógł przedostać się do mózgu – powiedziałam.

- Nietypowa teoria –skwitował zamyślony – Pacjentka jest…pilotem. – dokończył,  a ja uśmiechnęłam się triumfująco.

- Siedemnaście, Trzydzieści dwa, Trzydzieści cztery, zabierzcie ją na skaner i ambiografię. – Żwawo podniosłam się z miejsca. Wraz z Didierem i ciemnowłosą, młodą kobietą, której imienia nie pamiętam zabrałam się do pracy. Po około dwóch godzinach otrzymaliśmy wyniki. Jak najszybciej postanowiliśmy zdać relację Ericowi.

- Żadnych skrzepów, jedynie powiększona ilość erytrocytów. Badanie krwi nie przyniosło rezultatów – Doktorek chyba nie za bardzo nas słuchał. Był ewidentnie rozkojarzony, co chwilę patrzył w monitor komputera lub wyglądał na korytarz. Jednak zaraz potem, jak gdyby nigdy nic orzekł, że to zatrucie dwutlenkiem węgla i trzeba wsadzić naszą panią pilot do komory hiperbarycznej. Niestety, w trakcie  terapii pacjentka miała zapaść, a jeden ze stażystów użył defiblyratora w natlenionym pomieszczeniu w efekcie czego pacjentka została poparzona. Eric ponownie zwołał wszystkich do auli . Po krótkiej wymianie zdań ja wraz z jakimś starszym mężczyzną i dziewczyną o imieniu Agnes zostaliśmy wysłani na echo.

-Wprowadzimy sondę przez przełyk zobaczymy czy serce jest całe. Nie będzie to przyjemne ale obiecuję, że nic ci się nie stanie – zwracał się spokojnie do pacjentki.  

-  Gotowa  - powiedziałam przyszykowawszy sprzęt.

-  Nie krępuj się – powiedział mężczyzna podając sondę Agnes.

- Jasne – orzekła sarkastycznie  - Niczego nie znajdziemy, a Eric zwali wszystko na mnie – wydała się być bardzo oburzona na co tylko przewróciłam oczami.

- Sam nie możesz?  - spytałam po prostu

- Wykonywałem ten zabieg 10 tysięcy razy, nie zrobię na nim wrażenia  - odpowiedział.

- Robisz to z dobroci serca – rzuciłam ironicznie biorąc od niego urządzenie

- Podejrzliwa jesteś, pani doktor…

- Mów mi Siedemnaście. Nie lubię zażyłości – odparłam i rozpoczęłam badanie. Miałam rację. To jest rywalizacja, a nie kolonie. Tu toczy się walka o pracę u boku jednego z najlepszych diagnostów na świecie. Nie ma miejsca na sentymenty i wzniosłe uczucia.

______________________________________________
Wróciłam, jestem :) Pewnie spodziewaliście się czegoś spektakularnego po miesięcznej nieobecności tutaj, ale z racji na to, że jest to rozdział "przejściowy" to nic specjalnego nie mogłam z tym zrobić.Mogliście tylko podziwiać moje zboczenie na punkcie biologii i medycyny, które wreszcie ujrzało światło dzienne. Przepraszam, wiem, że dla wielu z Was to nudne, postaram się niezbyt często pisać tak dokładnie o tym czym zajmuje się Megi w szpitalu :)  Pragnę też zdradzić, że w przyszłym rozdziale definitywnie pożegnamy się z Oliwią ;)
I tradycyjnie proszę o komentarze z Waszymi opiniami. Jeśli ktoś chce być informowany o nowościach, to proszę o kontakt przez gg(49959397), ASKA
PS Przepraszam za wszelakie błędy :)
PPS A kto jeszcze nie czytał Zbysiowego jednoparta to zapraszam ----> http://une-fois-par-hasard.blogspot.com/
Pozdrawiam serdecznie i do następnego,
India :*